เรื่องเล่าจากโรงพยาบาล

 พลังชีวิต – เรื่องเล่าจากโรงพยาบาล

เรื่องเริ่มขึ้นนานมาแล้ว ตั้งแต่คนไทยยังไม่คิดว่าจะมีสมาร์ทโฟนให้ใช้ ....กลางดึกคืนวันหนึ่ง ที่ห้องไอซียู จินดา พยาบาลเวร ได้นำชายหนุ่มคนหนึ่งไปยังเตียงที่ร่างของชายชราคนหนึ่งนอนหายใจรวยรินอยู่ “ลูกชายของคุณลุงมาแล้ว...” เธอบอกแก่ชายชรา

“คุณลุง” ยื่นมือออกไป ชายหนุ่มกุมมือที่ดูปวกเปียกของชายชราไว้ในอุ้งมือที่แข็งแรง หยาบกร้าน แล้วบีบอย่างแผ่วเบา เขาทรุดลงนั่งด้วยความเหนื่อยอ่อนบนเก้าอี้ข้างเตียง ชายชราเพิ่งจะได้รับยาระงับประสาทอย่างแรง และกำลังรู้สึกสะลึมสะลือ

ตลอดคืนนั้น ชายหนุ่มได้แต่นั่งกุมมือของชายชราไว้ พร้อมพูดให้กำลังใจ ท่ามกลางบรรยากาศที่ชวนหดหู่จากเสียงครวญครางของคนไข้ในห้องไอซียู ชายชราคนไข้อาการหนักไม่ได้พูดอะไร ยังคงจับมือชายหนุ่มไว้อย่างหลวม ๆ

ทุกครั้งที่จินดาเข้ามาดูอาการ เธอเห็นชายหนุ่มยังคงนั่งอยู่ข้างเตียง และคอยปลอบใจชายชราเป็นระยะ ๆ ระหว่างค่ำคืนอันยาวนาน บางครั้งเธอเข้ามาบอกให้เขาพักเสียบ้าง แต่ชายหนุ่มปฏิเสธ

ชายชราสิ้นใจเมื่อตอนใกล้รุ้ง ชายหนุ่มวางมือของชายชราไว้บนเตียง และออกไปตามนางพยาบาล จินดาพยาบาลเวร มองหน้าชายหนุ่มแล้วกล่าว “..ขอแสดงความเสียใจด้วยนะค่ะ..”

            “ครับ..” ชายหนุ่มหันมาอย่างงุนงง

            จินดา นางพยาบาลเวรตอบไปด้วยความประหลาดใจว่า “ที่คุณพ่อคุณเพิ่งจากไป..”

            “ไม่ใช่..เขาไม่ใช่พ่อผม..”

            “อ้าว..ทำไมคุณไม่บอกแต่แรกล่ะ..ตอนที่ฉันพาคุณเข้าไป..คุณจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลา”

            “ผมมาเยี่ยมญาติที่พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล พักอยู่ที่ห้องไอซียู 3 อีกฝั่งหนึ่ง..เสร็จแล้ว..ตั้งใจจะกลับบ้าน เดิน ผ่านห้องไอซียู 2 เห็นเจ้าหน้าที่เวียนกันเข้าออกดูแลผู้ป่วย ก็หยุดดู ..บังเอิญผมใส่ชุดทำงานที่มีป้ายชื่อ มีคนมาถามชื่อผม.. ชื่อผมคงไปตรงกับชื่อลูกชายของคุณลุง ผมเดินตามคุณพยาบาลเข้าไปในห้อง ผมเห็นสภาพของคุณลุง..ผมเชื่อว่า เขาคงอยากเจอหน้าลูกเขาเหลือเกิน ในเมื่อลูกเขามาไม่ได้ และเขาก็เจ็บหนักจนจำไม่ได้ว่าผมเป็นใคร ใช่ลูกของเขาหรือเปล่า ผมจึงตัดสินใจอยู่กับเขา เพราะผมเชื่อว่า ณ เวลานั้น เขาคงต้องการใครสักคนอยู่ใกล้ ๆ...

            ....... “คำว่าให้ ไม่มีสิ้นสุด”……

จากสุขสาระ ฉบับที่ 200 เดือนพฤศจิกายน 2563
มูลนิธิสร้างสุขมุสลิมไทย (สสม.)